o लीला अनमोल
शब्दहरुको हजिराई मापन गर्न सकिँदैन
जस्तो मापन हुँदैन नयनभित्रको समुद्र
जहाँ तिमी डुब्यौ एकदिन,
र म अझै छालहरूमा तिम्रो नाम खोज्दै छु।
मायाको गहिराई मिटरले नापिँदैन,
यो त श्वास र शून्य बीचको अन्तराल हो,
जहाँ समय पनि रोकिएर सुन्छ
हृदयको एक अदृश्य स्पन्दन।
तिमी भित्रको मौन — एक महासागर,
म भित्रको तड्प — एउटा डुबेको जून।
तिमीलाई छुने प्रत्येक प्रयास,
छेउमै पुगेर पनि तुफानमा हराउँछ।
कहिलेकाहीँ लाग्छ,
प्रेम भनेको अन्धकारमा देखिने उज्यालो होइन,
बरु त्यो अन्धकार स्वयं हो
जहाँ उज्यालोको चाहना अनन्त हुन्छ।
तिम्रो दृष्टिमा म आफैं हराउँछु,
तर त्यो हराउनु नै त भेट हो
जस्तो बीउ माटोमा हराएर
जीवनको रहस्य फुलाउँछ।
प्रेमको गहिराईमा डुब्दा
सास हराउँछ तर आत्मा बाँच्दछ,
र बाँच्दो आत्मा भन्छ —
‘तिमी र म एउटै गहिराईका प्रतिबिम्ब हौं।’
गहिराई कुनै तल्लो तह होइन,
आत्माको घर हो
जहाँ शब्दहरू मौन हुन्छन्,
तर मौनताले प्रेम बोल्छ।
